زير ِ بـــــارآن مے ايستَم

خيلي وَقت است نَفَسَـــــم بُريده بُريده و بَند استـ

ميازارم ،دلم درگير دستانت

نگاهم سخت حيرانت

نگاهم سخت مي خواند تو را

رهايم كن از اين تكرار بي حاصل ،

كه بودن ،بي تو زندان است... 

 باید  خودم  را ببرم خانه !

صورتش را بشویم... 

 ببرم دراز بکشد... 

دلداریش بدهم ، که فکر نکند... 

بگویم نگران نباش ، میگذرد... 

باید خودم را ببرم بخوابد... 

“من” خسته است

دلتنگـی ....
پیچیــده نیســت !
یک دل ؛
یک آسمان ،
یــک بغــض ...
و آرزوهــای تـَـرک خـورده !
به همین ســادگـی … !!! 

یه جایی باید دست آدما را بکشی

نگه شون داری ..

صورتشون رو میون دستات محکم بگیری

بگی : ببین

من دوستت دارم .. نرو .. 

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم / وقت پرپر شدنش سوز و نوایی نکنیم پر پروانه شکستن هنر انسان نیست / گر شکستیم ز غفلت ، من و مایی نکنیم
یادمان باشد سر سجاده عشق / جز برای دل محبوب دعایی نکنیم
یادمان باشید اگر خاطرمان تنها ماند / طلب عشق ز هر بی سرو پایی نکنیم

 

آینه ها دروغ نمی گویند...
ما خیلی زودتر از تقویم ها کهنه می شویم! 

تلفظ تابوت برای من گاهی سخت تر است تا بلند کردن آن!
تابـــــــــــــوت قبریست که خواسته یا نا خواسته درون قبر دیگری میگذارند...
وآن وقت است که مرگ چند لایه پیدا میکند...
راستی از دفن من که برگشتی چه میکنی؟
آن زمان که فرشته مرگ درکنار سکوت تلخم...
با رطوبت زمین
چای سبز درست میکنـــــــــد !!! 

حرمت عشق ؛ در اندازه ی افكار ما نيست .... پس به هر دلبستني عشق نگوييد 

اینجا صداے پـا زیاد مے شنوم...

امّا هیچکدام "تو" نیستے...!

"دلـــــــم" ...

خوش کردهـ خودش را بـه این فکر ،

که شاید

"پابرهنه" بیایے ...!! 

اگـه کـمی
شــــعــــور
تـــــواضـــع
و خوش رویی داشته باشیم؛
اون وقتِ مبینیم که چقدر خوشبختیم 

این روزها دلم لک زده برای
یه دوست
یه رفــــیـــق
یه هــــمـــــدم
یه هـــــــمــــــراه
اما نـــــیــــســــــت
بیچــــــــــاره دلـــــــــــم 

مادر جان ، تو تنها ستاره ای بودی که در عرش به خورشید نبوت رسیدی . ستاره ای نیلی به رنگ جراحت آسمان .
مادر جان ، همه ی قصرهای جنت و تمام گهرها و آذین های باغ بهشت، ذره ای از غبار خشت خانه ات هستند .
مادرجان ، ما اسیر عنایت تو هستیم و مسکین و محتاج شفاعتت . اینک «یتیم» هجران توییم .
مادر جان ، ما خاک پای یوسف گمگشته ی توییم و حیات و قیام و حکومت و جان و روح و هستی مان رهین یک نگاه آسمانی اوست. انقلاب اسلامی ما جلوه ی کوچکی از نورعنایت فرزند عزیز توست. تمام شقایق های دشت التهاب برای قطره ای از دریای احسانش در انتظار، می سوزند. و چه انتظار سختی .
مادر جان ، شما هم مثل ما برای ظهور آن نور دعا کن .
مادر جان ، ای ریشه چادرت مرا دست آویز ، دستم گیر . 

پشت چراغ قرمز،
پسركي با چشماني معصوم و دستاني كوچك گفت:
چسب زخم نميخواهيد؟ پنج تا صد تومن، آهي كشيدم و با خود گفتم:
تمام چسب زخم هايت را هم كه بخرم، نه زخم هاي من خوب مي شود، نه زخم هاي تو.
"حسين پناهي" 

خسته بود اهــل زمين نبود نـمازش شــكســته بود

بر سنگ قبر من بنويسيد شيشه بود تـنها از اين نظر كه سـراپا شـكســته بود

بر سنگ قبر من بنويســـــــيد پاك بود چشمان او كه دائما از اشك شسـته بود

بر سنگ قبر من بنويســيد اين درخت عمري براي هر تبر و تيشه، دســــته بود

بر سنگ قبر من بنويســــــيد كل عمر پشت دري كه باز نمي شد نشسته بود 

آســـــــــــمان هـم گــاهــــــی دلــش مـی گیـــرد، مـــــــن کــه آدمــــــم...! 

من خدایی دارم، که در این نزدیکی است

نه در ان بالاها

مهربان، خوب، قشنگ

چهره اش نورانیست

گاهگاهی سخنی می گوید، با دل کوچک من، ساده تر از سخن ساده من

او مرا می فهمد

او مرا می خواند، او مرا می خواهد